Dzisiejsza niedziela rozpoczyna Tydzień Biblijny w Kościele w Polsce. Tego dnia przypada Narodowe Święto Chrztu Polski, a także zgodnie z apelem przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski abp Tadeusza Wojdy SAC szczególnie modlimy się w obronie życia poczętego.

"Duszo w ciemnościach pogrążona, nie rozpaczaj, nie wszystko jeszcze stracone, wejdź w rozmowę z Bogiem swoim, który jest miłością i miłosierdziem samym" (Dz 1486). Te słowa Jezusa, spisane przez św. siostrę Faustynę napawają światłem i nadzieją, przeświadczeniem, że dobry Bóg nie opuszcza człowieka nigdy - nawet wtedy, gdy ktoś na własne życzenie pogrąża się w mroku. Do ostatniego tchu daje liczne szanse na ratunek, ponieważ pragnie ocalenia każdego z osobna i - jak widać szczególnie w okresie Zmartwychwstania Pańskiego - nie jest jego zamysłem, by ktokolwiek był podległy śmierci wiecznej.

"Raduj się, ziemio, opromieniona tak niezmiernym blaskiem, a oświecona jasnością Króla wieków, poczuj, że wolna jesteś od mroku, co świat okrywa!" (Exsultet)
Po trzech dniach oczekiwania nareszcie w pełni się dokonało. Jezus zmartwychwstał tak, jak wcześniej zapowiedział - prawdziwie zmartwychwstał i odtąd śmierć już nie króluje. Odrzucono Go i zhańbiono, zabito jak niewinnego Baranka, lecz On jak kamień wzgardzony, stał się fundamentem. Bez wydarzenia Zmartwychwstania nasza wiara nie miałaby większego sensu, a sam Kościół nie przetrwałby dwóch lat, a co dopiero dwóch tysięcy.

"Jeżeli ziarno pszenicy, wpadłszy w ziemię, nie obumrze, zostanie tylko samo, ale jeśli obumrze, przynosi plon obfity" (J 12,24). Echo tych dawnych słow Chrystusa musiało rozbrzmiewać gdy Jego umęczone Ciało zostało zdjęte z Krzyża i powierzone w ramiona Matki, a później złożone w ciemnym grobie. Cisza, modlitwa i kontemplacja tajemnicy śmierci Syna Bożego. Wraz z Matką Bolesną czuwamy, oczekując na niepojęte. Choć zwątpili uczniowie, uciekając gdy tylko uderzono ich Pasterza; choć zakpili faryzeusze. Maryja jednak czeka, przeczuwając Niepokalanym Sercem, że ta cisza jest tylko pozorna. Że ta żałoba, choć tak rozdzierająca, jest chwilowa. Że ta rozłąka dobiegnie końca. "Bóg nie umarł!", zdaje się krzyczeć Matka, chociaż w boleści i smutku nie wypowiada ani jednego słowa nad zmaltretowanym Ciałem Syna. Bóg nie umarł!

"Dokonało się" (J 19,30). Nie ma już wiwatujących tłumów, nie ma wdzięcznych uzdrowionych, nie ma gałązek palmowych ani nawet osła wiozącego na swym grzbiecie Króla. Jest On. Zhańbiony i wywyższony na Krzyżu, zakrwawiony i przeczysty. Niemający już nic, co mógłby komuś dać, a jednak ofiarujący nam Najświętszą Matkę; a jednak ofiarujący dobremu łotrowi raj. "Dokonało się", wybrzmiewa, a ten cichy, umęczony głos niesie się po całej Jerozolimie, po całym świecie, przez całą ciągłość wieków aż po dziś dzień. Oto Bóg Człowiek spłacił dług człowieka i wyjednał mu otwarcie bram nieba. Oto Jezus zakrólował z wysokości, choć dla postronnych była to sromotna porażka - zawisł przecież na drzewie hańby i został włączony w poczet przestępców.

"W noc ostatnią przy wieczerzy, z tymi, których braćmi zwał, pełniąc wszystko, jak należy, czego przepis prawny chciał, sam Dwunastu się powierzył i za pokarm z rąk swych dał", śpiewamy w Hymnie eucharystycznym podczas przeniesienia Jezusa do Ciemnicy. Chrystus nie przyszedł po to, aby znieść Prawo, lecz by je wypełnić i to w sposób doskonały, ponieważ jego streszczeniem zawsze była Miłość. Jak głosi Ewangelia, Pan "do końca ich umiłował" (J 13,1). Do końca, do męki i Krzyża.